Όταν διασχίζουμε ένα δρόμο (οποιονδήποτε δρόμο) οφείλουμε να κοιτάξουμε προσεκτικά, πρώτα αριστερά και μετά δεξιά, όπως προβλέπει και ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Εκτός και αν φοράμε "Κόκκινα Παπούτσια" γιατί τότε δικαιούμαστε να γράψουμε τον κώδικα στα άλλα μας παπούτσια... τα παλιά. Και δω που τα λέμε του αξίζει του κώδικος μια τέτοια συμπεριφορά.
Τύμπανα, κρόταλα και κύμβαλα αλαλάζοντα ας "σιγοντάρουν" μόνο τη Διονυσιακή μανία!
«Και Διονύσου αρχαιότερα» τιτλοφορείται το κείμενο του ομότιμου Καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, Μιχάλη Ζ. Κοπιδάκη, που συνοδεύει την περίφημη έκδοση των αθυρόστομων ("όχι πορνό" έλεγε η Δόμνα!) αποκριάτικων τραγουδιών, που επιμελήθηκε το 1994 η τεράστια Δόμνα Σαμίου.
("Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά", 1946)
ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ, 18 Φεβρουαρίου 1909
«40 χρόνια συμπληρώθηκαν ἀπὸ τότε πού ὁ μικρασιατικός ἑλληνισμός ξεριζώθηκε ἀπό τίς προγονικές ἐστίες του. Καὶ εἶναι τοῦτος ὁ ξεριζωμός ἕνα ἀπὸ τά πιό συγκλονιστικά κεφάλαια τῆς νεότερης ἱστορίας μας. Κεῖνοι πού ἔζησαν μέσα στή θύελλα φεύγουν ἕνας ἕνας κι ἡ ζωντανή μαρτυρία τους χάνεται. Χάνονται οἱ λαϊκοί θησαυροί ἤ μπαλσαμώνονται στά ἱστορικά ἀρχεῖα. «Ἀπ' τοῦ πεθαμένου τό μάτι, μήν περιμένεις δάκρυ» λέει μιά μικρασιατική παροιμία. Στίς μνῆμες τῶν ζωντανῶν ἔσκυψα. Άκούμπησα μ' ἀγάπη καὶ πόνο τ' ἀφτί στίς καρδιές τους, ἐκεῖ πού κρατοῦν τίς θύμησες, ὅπως στό κονοστάσι τά βάγια καὶ τά στέφανα. Κάτω ἀπ' τό Μανώλη Αξιώτη, τόν κεντρικό ἀφηγητή τοῦ βιβλίου, ὑπάρχει ὁ μικρασιάτης ἀγρότης, πού ἔζησε τ' Άμελέ Ταμπούρια τοῦ 14-18, πού φόρεσε ἀργότερα τή στολή τοῦ Ἕλληνα φαντάρου, πού εἶδε τήν καταστροφή, ἔζησε τήν αἰχμαλωσία καὶ πού πρόσφυγας ἔφαγε πικρό ψωμί, σαράντα χρόνια λιμενεργάτης συνδικαλιστής, μαχητής τῆς Ἐθνικῆς μας Ἀντίστασης. Ήρθε καὶ μέ βρῆκε καὶ μοῦ ἔδωσε ἕνα τεφτέρι μέ τίς ἀναμνήσεις του. Συνταξιοῦχος, κάθισε μέ ὑπομονή καί κόπιασε νά γράψει μέ τά λίγα γραμματάκια του, τά ὅσα εἶδαν τά μάτια του ἐξήντα τόσα χρόνια. Ἀπό τέτοιους αὐτόπτες μάρτυρες πῆρα τό ύλικό πού χρειαζόμουνα, γιά νά γράψω τοῦτο τό μυθιστόρημα, μέ μοναδική ἔγνοια νά συμβάλλω στήν ἀνάπλαση ἑνὸς κόσμου πού χάθηκε γιά πάντα· νά μήν ξεχνοῦν οἱ παλιοί· νά βγάλουν σωστή κρίση οἱ νέοι»
(Ο πρόλογος από την πρώτη έκδοση του βιβλίου "Ματωμένα Χώματα", 1962)
«Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η κηδεία είναι πιο σημαντική από τους νεκρούς, ο γάμος περισσότερο από την αγάπη και το σώμα περισσότερο από τη διάνοια. Ζούμε την κουλτούρα του δοχείου που περιφρονεί το περιεχόμενο»
Eduardo Hughes Galeano (Montevideo, Uruguay, 1940-2015)
Το 1882, ο Roy Bean (1825-1903) ένας τυχοδιώκτης, αλλά πανέξυπνος τύπος -μετά από μεγάλες περιπέτειες- φθάνει στο Texas και στη περιοχή της δυτικής όχθης του Rio Pecos, παραπόταμου του Rio Grande, όπου είχαν στήσει τις σκηνές τους 8.000 εργάτες απ' όλο τον κόσμο, που δούλευαν για την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου. Ο Roy Bean αντιλαμβάνεται ότι όλοι αυτοί οι άνδρες μετά τη δουλειά κάπου θα θέλουν να ξεδώσουν. Με τα λεφτά (900 $) που είχε πάρει στο San Antonio, όταν πούλησε όλα του τα υπάρχοντα, φτιάχνει ένα μικρό ξύλινο saloon που το ονομάζει "Vinegaroon". Οι δουλειές πάνε καλά, ο Roy Bean φέρνει και κορίτσια, οι εργάτες πλημυρίζουν το saloon, πίνουν, μεθάνε και στο τέλος (φυσιολογικά!) ξεσπάνε φασαρίες.
"Ας πούμε ρε παιδιά καμιά σαχλαμάρα να περνάει η ώρα" πού 'λεγε κι ο λαγός, έτσι για να πάμε αλλού "Σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη" όπως μας προέτρεπε το παλιό τραγουδάκι.
Αλλά όποιος τις λέει παρεξηγείται και θεωρείται ασόβαρος, "ελαφρύς", παράξενος ή δεν ξέρω τι άλλο.
Το 1874, ο Berthold Woltze (1829-1896) Γερμανός ζωγράφος, πορτρετίστας και καθηγητής στην "Grand Art School" της Βαϊμάρης, με την πανέμορφη ελαιογραφία του (75 x 57 cm, private collection) με τίτλο "Der lästige Kavalier" (The Annoying Cavalier: Ο Εκνευριστικός Καβαλιέρος ή The Irritating Gentleman: Ο Ενοχλητικός Κύριος) αποτυπώνει χαρακτηριστικά το δράμα (κλαίει) ενός μόνου κοριτσιού σε βαγόνι τραίνου, που ο "κύριος" (ο ανήρ, το αρσενικό!) αρνείται να την αφήσει στην ησυχία της.
Ο ηλικιωμένος συνεπιβάτης (ο κυρ-Παντελής) που να κάθεται πίσω, δείχνει αδιάφορος για το συμβάν (η "σιωπηρή πλειοψηφία") ενώ το απελπισμένο κορίτσι κοιτάει στα μάτια τον ζωγράφο, αναζητώντας βοήθεια!!!
Όταν φτάνει -στην πόλη των πόλεων- αγοράζει ένα εισιτήριο και ανεβαίνει στο διάσημο παρατηρητήριο του Empire State Building, που βρίσκεται στον 86ο όροφο του κτιρίου (320 m πάνω από το έδαφος). Εκεί βγάζει το πανωφόρι της και σκεπάζει τη τσάντα της, που την είχε αφήσει στο πάτωμα.
Είναι πλέον 10:40, και ο φρουρός John Morrissey που ρυθμίζει την σταθμεύσεις στο παρακείμενο κτίριο των UN, παρατηρεί ψηλά στην στη κορυφή του εμβληματικού κτιρίου να ανεμίζει ένα άσπρο μαντίλι. Δευτερόλεπτα μετά, βλέπει ένα άτομο που έχει ανέβει στο στηθαίο και να πηδάει στο κενό.
