• Όταν τα λεωφορεία εκτός των οδηγών είχαν και εισπράκτορα, αφού τελείωναν τον αρχικό έλεγχο, σκουπίζοντας συνεχώς το κεφάλι τους μ' ένα μαντήλι, καθώς έτρεχε συνεχώς ιδρώτας από το πηλήκιο, που ήταν υποχρεωμένοι να φοράνε, αλλά και να προκαλούν τον σεβασμό, κατέληγαν στη θέση τους στο πίσω μέρος του λεωφορείου.
• Από εκεί εξέδιδαν τα εισιτήρια σε νέους επιβάτες και διαχειρίζονταν το πλήθος (που παραδόξως τους θυμούνταν όλους!!!) μ’ ένα μικρόφωνο, αφού το αντίτιμο δεν ήταν ενιαίο!
• Κάποια στιγμή φώναζαν δυνατά με το μικρόφωνο: «Τέρμα τα ένα και είκοσι» και οι επιβάτες που είχαν πληρώσει 1,20 δρχ. έπρεπε να κατέβουν.
• Μετά από κάποιες στάσεις ξανακούγονταν στεντόρεια η φωνή του εισπράκτορα! «Τέρμα τα δίφραγκα»
• Τώρα οι του δίφραγκου επιβάτες, έπρεπε να κατέβουν στην επόμενη στάση ή να πληρώσουν τα ρέστα, αφού η διαδρομή τους έληξε, αλλά έσφιγγαν το τάλιρο δυνατά στη τσέπη τους...
• Αυτοί οι τύποι, που ονειρεύονται να πραγματοποιούν διαδρομές τάλιρου μ' ένα δίφραγκο, θα ζουν πάντα με την αγωνία του εισπράκτορα, αλλά και του ελεγκτή που μπαίνει σε ανύποπτο χρόνο.
• Όταν δε πιάνονται επ' αυτοφώρω κάνουν τον ψόφιο κοριό, λένε χίλιες δυό δικαιολογίες, κατεβαίνουν μεν απ' το λεωφορείο, αλλά περιμένουν στη στάση να μπουν στο επόμενο μπας και πάνε παρακάτω.
• Σ' όλους αυτούς τους τζαμπατζήδες, ας τους φωνάξουμε δυνατά με φωνή εισπράκτορα!!!: «Τέρμα τα δίφραγκα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου