«Καθεύδεις υπό μανδραγόρα» λέμε και σήμερα χρησιμοποιώντας αυτή την αρχαιοπρεπή έκφραση, για κάποιο πρόσωπο που έχει «μαύρα μεσάνυχτα» σε θέματα αρμοδιότητας του, που αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του ζώντας στο «συννεφάκι» του είτε επειδή είναι ανεπαρκές, είτε επειδή είναι αδιάφορο ή και τα δύο!!!
═══════════════
ΚΑΘΕΥΔΩ, σημαίνει κοιμάμαι!
«… ἐς δεκάτην γάρ ποτε παιδαρίου κληθείς ὑπέπινον ἐν ἄστει, κἄρτι καθηῦδον…» (με είχαν καλέσει κάποτε στα βαφτίσια ενός μωρού στην πόλη κουτσόπινα και σε λίγο με πήρε ο ύπνος) λέει στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, ο Πεισθέταιρος στο φίλο του, Ευελπίδη.
Ο ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ είναι το ποώδες, δικοτυλήδονο φυτό με υπνωτικές ιδιότητες, που περιβάλλεται από την αρχαιότητα με δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις. Λόγου χάρη πιστεύονταν ότι η παχύσαρκη, ανθρωπόμορφη (σαν έμβρυο) ρίζα του ήταν η μετεμψύχωση ατόμων που είχαν αυτοκτονήσει και γι’ αυτό όταν ξεριζώνονταν έβγαζε δυνατή κραυγή που έφερνε τρέλα ή θάνατο. Γεγονός πάντως είναι η ισχυρή, ναρκωτική δράση του, που παραλύει εντελώς τον χρήστη και χρησιμοποιούνταν ως αναλγητικό, ηρεμιστικό και αναισθητικό σε επεμβάσεις.
═══════════════
ΚΑΘΕΥΔΩ, σημαίνει κοιμάμαι!
«… ἐς δεκάτην γάρ ποτε παιδαρίου κληθείς ὑπέπινον ἐν ἄστει, κἄρτι καθηῦδον…» (με είχαν καλέσει κάποτε στα βαφτίσια ενός μωρού στην πόλη κουτσόπινα και σε λίγο με πήρε ο ύπνος) λέει στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, ο Πεισθέταιρος στο φίλο του, Ευελπίδη.
Ο ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ είναι το ποώδες, δικοτυλήδονο φυτό με υπνωτικές ιδιότητες, που περιβάλλεται από την αρχαιότητα με δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις. Λόγου χάρη πιστεύονταν ότι η παχύσαρκη, ανθρωπόμορφη (σαν έμβρυο) ρίζα του ήταν η μετεμψύχωση ατόμων που είχαν αυτοκτονήσει και γι’ αυτό όταν ξεριζώνονταν έβγαζε δυνατή κραυγή που έφερνε τρέλα ή θάνατο. Γεγονός πάντως είναι η ισχυρή, ναρκωτική δράση του, που παραλύει εντελώς τον χρήστη και χρησιμοποιούνταν ως αναλγητικό, ηρεμιστικό και αναισθητικό σε επεμβάσεις.
★ Σύμφωνα με τον σημαντικό Έλληνα γιατρό, φαρμακοποιό και βοτανολόγο Διοσκουρίδη (περίπου 10 - 90 μ.Χ.) με μερικά κομμάτια φλοιού από τη ρίζα του σε κρασί, φτιάχνονταν ο «μανδραγορίτης οίνος» και μερικές γουλιές ήταν αρκετές για να κοιμηθεί (να καθεύδει) ο πότης.
★ Απ’ αυτό το είδος ποτού πρέπει να κατανάλωσε στα βαφτίσια κι ο ήρωας του Αριστοφάνη, αφού όπως λέει κουτσόπινε (ὑπέπινον) και τον πήρε ο Μορφέας στην αγκαλιά του!
═══════════════
ℹ️ Και μετά τα μεταφυσικά... τα φυσικά!
Δυστυχώς όμως ούτε ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης, οι δυο ονειροπόλοι φίλοι, κατάφεραν κάτι καλύτερο με την αυτονόμηση τους! Απηυδισμένοι, καθώς ήταν, από τη διαφθορά σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο που είχε περιέλθει η πόλη τους, αποφασίζουν να «πάρουν τα πράματα στα χέρια τους». Με τη βοήθεια των πουλιών, φτιάχνουν την ουτοπική πόλη Νεφελοκοκκυγία, αλλά η αλαζονεία του Πεισθέταιρου που θέλει να γίνει «βασιλιάς, δικτάτορας, θεός και κοσμοκράτορας» τους επαναφέρει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις 😉
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου