Ποιός μπορεί να δει αυτό το βίντεο, χωρίς να συγκινηθεί?
Ο Derek Anthony Redmond γεννήθηκε στην Βρετανία το 1965 και υπήρξε Παγκόσμιος & Ευρωπαίος πρωταθλητής των 400m, ο οποίος αν και βασανίστηκε απο αλλεπάλληλους τραυματισμούς, ποτέ δεν τα παράτησε.
Η πορεία του θα παραμείνει καταχωρημένη με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια αθλητική ιστορία.
● 1985: Σε ηλικία 19 χρονών τρέχει τα 400 m σε 44:82'' και γίνεται ο πρώτος Βρετανός που κατεβάζει το ρεκόρ στα 400 m κάτω απο τα 45 sec.
● 1987: Στο 2ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου που διεξάγεται στη Ρώμη, συμμετέχει στην ομάδα της μεγάλης σκυταλοδρομίας (4Χ400m) και καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση, μετά το φαβορί, την ομάδα των USA.
1. 2:57:29 - USA (Danny Everett, Roddie Haley, Antonio McKay, Harry Reynolds)
2. 2:58:86 - Great Britain (Derek Redmond, Kriss Akabusi, Roger Black, Philip Brown)
3. 2:59:16 - Cuba (Leandro Penalver, Agustin Pavo, Lazaro Martinez, Roberto Hernandez)
● 1988: Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, δέκα λεπτά πριν τρέξει στις προκριματικές σειρές των 400 m, αποσύρεται (και φυσικά δεν λαμβάνει μέρος), γιατί κατά τη προθέρμανση τραυματίζεται στον αχίλλειο τένοντα.
● 1991: Ο Redmond είναι μέλος στην ομάδα σκυταλοδρομίας (4Χ400m) του Ηνωμένου Βασιλείου στο τρίτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, που γίνεται στο Ολυμπιακό στάδιο του Τόκιο, και πραγματοποιούν την μεγάλη έκπληξη των αγώνων, όταν κατακτούν τη πρώτη θέση, μπροστά απο το διαχρονικά μεγάλο φαβορί της κούρσας, την ομάδα των USA με χρόνο 2:57:53, που ήταν ο δεύτερος γρηγορότερος στην ιστορία του αγωνίσματος (μέχρι εκείνη τη στιγμή).
1. 2:57:53 - Great Britain (Roger Black, Derek Redmond, John Regis, Kriss Akabusi)
2. 2:57:57 - USA (Andrew Valmon, Quincy Watts, Danny Everett, Antonio Pettigrew)
3. 3:00.10 - Jamaica (Patrick O'Connor, Devon Morris, Winthrop Graham, Seymour Fagan)
● 1992: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗΣ
Έχουν περάσει 10 μήνες απο το θρίαμβο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο. Ο Derek Redmond έχει προπονηθεί πολύ καλά και βρίσκεται σε φοβερή αγωνιστική κατάσταση, παρά τις 8 εγχειρίσεις που έχει υποβληθεί για διάφορους τραυματισμούς που έχει υποστεί στην αθλητική του καριέρα και θέλει μια ατομική διάκριση, ένα Ολυμπιακό μετάλλιο (ότι χρώμα και να είναι αυτό!!!). Στην προσπάθεια αυτή πάντα πολύ κοντά του βρισκόταν ο πατέρας του, ο Jim Redmond.
Στη προκριματική του σειρά των 400 m έρχεται πρώτος με 45:03'' και δείχνει ότι όλα εξελίσσονται ομαλά.
Στη προημιτελική σειρά τερματίζει πάλι πρώτος σε χρόνο 45:02'' και προκρίνεται στα ημιτελικά.
Νοιώθει σε καταπληκτική φόρμα, "θα τερμάτιζα και στον μαραθώνιο εάν συμμετείχα", δήλωνε.
Ξεκινάει ο αγώνας και κάνοντας καλή κούρσα, αρχίζει να καλύπτει τις διαφορές με τους αντιπάλους του.
Τότε, 150 m περίπου πριν το "νήμα", ο Redmond "ακούει" να σπάει ο δεξιός ιγνυακός τένοντας και γονατίζει απο τον πόνο.
Ο Derek κάνει πολλές σκέψεις εκείνη τη στιγμή και μέσα σε κλάματα από το τρομερό πόνο που ένοιωθε, αποφασίζει να τελειώσει αυτό που είχε αρχίσει.
Τον πλησιάζουν γιατροί, αυτός τους απομακρύνει και στηριζόμενος στο καλό του πόδι, μορφάζοντας, προσπαθεί να καλύψει τα μέτρα που απομένουν μέχρι το τερματισμό.
Μπαίνοντας στη τελική ευθεία, ο πατέρας του Jim Redmond πηδάει μέσα στο στίβο και τρέχει κοντά του, φορώντας ένα T-shirt που έγραφε: "Have you hugged your foot today?" (Έχετε αγκαλιάσει το πόδι σας σήμερα?)
Οι αλυτάρχες των αγώνων προσπαθούν να τον απομακρύνουν άλλα δε τα καταφέρνουν.
Πλησιάζει το γιο του και ακολουθεί ο εξής διάλογος μεταξύ τους:
Jim Redmond: Εδώ είμαι γιε μου, πρέπει να σταματήσεις, δεν έχεις τίποτα να αποδείξεις και σε κανέναν
Derek Redmond: Όχι μπαμπά, πρέπει να το τελειώσω αυτό
Jim Redmond: Εντάξει αγόρι μου, τότε θα το κάνουμε μαζί
Τον αγκαλιάζει και βοηθάει να παραμείνει στο κουλουάρ του (να μην ακυρωθεί, όπως ορίζουν οι κανονισμοί!!!)
Έτσι με τα χέρια του τυλιγμένα στους ώμους του πατέρα του, ο Derek φτάνει μέχρι τον τερματισμό, την ώρα που 65.000 θεατές έχουν σηκωθεί όρθιοι κλαίνε, φωνάζουν το όνομα του, τον χειροκροτούν και αποθεώνουν τον μεγάλο αθλητή που δεν τα παράτησε ποτέ.
"Είμαι ο πιο υπερήφανος πατέρας σε αυτό το κόσμο" δήλωνε μετά τον αγώνα ο πατέρας του, "ακόμα και πιο υπερήφανος απο το να κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο" συνέχισε.
Παρεμπιπτόντως λίγοι ειναι εκείνοι που θυμούνται (εάν δεν ανατρέξουν στις καταστάσεις των αποτελεσμάτων) τον νικητή αυτής της ημιτελικής σειράς και το χρόνο του, που ήταν ο Αμερικάνος Steve Lewis με 44:50''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου